Pagórzyste zakamary

Hamis · Wysłany: Nie 15:10, 04 Mar 2012 Temat postu: Pagórzyste zakamary

Jest to miejsce niedostępne dla wilków , ludzi i innych zwierząt . Krąży przy nim historia o rodzinie wilków które tam mieszkały . Niestety tych wilków nie znaleziono . Mówią tylko o tym że skazali ich na nich karę z to że zamieszkali w świątyni bogów . Nikt nie wie czy to prawda .
Jest tam zawsze zimno i chłodno . Nie zależnie od pory roku pada śnieg a kiedy go nie ma są gigantyczne wichury i wiatry .
Mówi się na to miejsce przeklętych ...

Luka · Wysłany: Śro 11:15, 14 Mar 2012 Temat postu:

Wbiegła na szczyt góry i powoli spojrzała w dół. Nie tracąc czasu zjechała z góry bokiem i zaczęła szukać jaskini o której wspominano w liście.

Akela

Szaro - biała wilczyca natrafiła na to miejsce całkiem przypadkowo. Znudzona ciszą ostatnich dni, nie chciała trzymać się dobrze znanych jej miejsc. To ją nudziło, bo po co miałaby ciągle odwiedzać stare tereny, skoro nie była jeszcze w tylu miejscach? Kroczyła powoli, nawet nie zauważyła kiedy zdążyła dostać się prawie na szczyt gór. Szła dalej, myśląc nieustannie o wszystkich wydarzeniach z ostatnich dni. Nie była smutna, zła, czy zmęczona. Po prostu szła i myślała. W końcu przysiadła na ziemi, obserwując wszystko co znajdowało się w zasięgu jej wzroku.

Artemis

Może to głupie, ale Artkę od jakiegoś czasu zaczęły pociągać tego typu miejsca. Ciekawy klimat i atmosfera tajemniczości. Jak w starych, dobrych horrorach.
Wilczyca przystanęła w pewnym momencie, uporczywie wpatrując się w szczyt. Ktoś tam był, chyba. Mogła być to zwykła gra świateł, lub wilk o szarawej sierści. Z ciekawości zrobiła kilka kroków do przodu. W pewnym momencie, pewien znajomy zapach doleciał do jej nosa. A, ze miała całkiem dobry węch i nie najgorszą pamięć, tylko kilka sekund zajęło jej skojarzenie faktów.
Tak, ten ktoś siedzący na pagórku to był wilk. Co więcej, to była...
-Akela!- krzyknęła Artemis do siedzącej na szczycie wilczycy. Przyspieszyła kroku i już siedziała obok alfy, wpatrując się w nią.

Akela

Wilczyca nie sądziła, że ktoś ją teraz odwiedzi. W końcu siedziała tak sobie sama przez jakiś czas i nie słyszała tutaj, ani nie wyczuwała niczyjej obecności. Oblizała pysk końcówką różowawego jęzora, po czym wciągnęła do nozdrzy świeże, górskie powietrze, a wtedy zdała sobie sprawę, że nie jest tu sama. Że ktoś tu jednak przyszedł i towarzyszył jej w tajemnicy. W końcu odwróciła łeb, a kiedy usłyszała czyjś entuzjastyczny krzyk, o mało co nie zleciała ze szczytu gór. Zauważyła jednak znajomą wilczycę, co zaraz wywołało u niej lekki uśmiech. Po chwili jednak zaśmiała się, sama z siebie. - Przestraszyłaś mnie, myślałam, że nikogo tu nie ma - powiedziała, próbując opanować się trochę.