Jelenie jezioro

Koishi

Jest to miejsce o rozległej historii, jednak nie wielu ją poznało w całości. Jest to miejsce dobrze oświetlone, często ciepłe i wielu tu przebywa. Jezioro jest duże, dość płytkie, ale na środku wystarczająco głębokie, by nieświadomy jeleń mógł tu zakończyć żywot. Tak też się tu stało, ponieważ kilkanaście lat wcześniej, podczas walki z wilkami zginęło tu sześć jeleni, wraz z ich przywódcą. Dwa zostały utopione, cztery rozdarte na części. Gdzie się ich ciała podziały? Ich poroża wiszą na sześciu położonych obok siebie drzewach. Chcesz poznać całą historię? Podejdź do drzewa z największym porożem i spójrz na tabliczkę...

Debra

Samica poznawając nowe miejsca zaznała jelenie jezioro . To miejsce ją zachwyciło . Postanowiła tu zostać dużej i odpcząć . Położyła się w cieniu drzew i zasneła .

Lani

Młoda wadera, zwiedzając tereny natrafiła na to miejsce. Postanowiła odpocząć. Z cichym westchnieniem udała się na brzeg. Położyła się, maczając złote łapki w lodowatej wodzie.

Debra

Samica zauważyła nowo przybyłą ,ale nie chciała jej poznać . Nie zależało jej na tym . Spokojnie wylegiwała się w cieniu pod drzewem , patrząc na samiczkę .

Lani

Poczuła spojrzenie na sobie. Obróciła wredne turkusowe spojrzenie ku nieznajomej. Szybko odwróciła wzrok. Widać było że tu jest niechciana, ale ona i tak tu zostanie. Nic ją nie wygoni.

Debra

Wilczycy po chwili znudziło się oglądanie małej . Po chwili zauważyła swoją przyszłą ofiarę . Przez cały dzień nic nie jadła i postanowiła zapolować . Kiedy zając oddalił się od nory zaczaiła się na niego i .. skoczyła . Niestety uciekł ,ale samica nie traciła nadziej że go złapie .

Lani

Ziewnęła. Turkusowe spojrzenie przeniosła na jezioro. Potem na samicę, której nie udało się upolować śniadania, obiadu czy tam kolacji... Wstała leniwym, mozolnym krokiem podeszła do brzegu. Wbiła spojrzenie w martwy punkt na jeziorze. Z prędkością światła zatopiła tam łapę. Z demonicznym uśmieszkiem wytaszczyła dość dużą rybę. Zatopiła w niej kły i zaczęła ją targać, niczym zabawkę.

Vanille

Vani biegła wesoło przed siebie. Po chwili zauważyła wodę.- Jezioro! -uśmiechnęła się. Usiadła na brzegu rozglądając się dookoła.

Victor

Victor dotarł nad to przedziwne jezioro, przykuwając uwagę do każdego tutaj znajdującego się zakątka. Szedł sobie jak zwykle wolno i pewnie, nie spiesząc się donikąd. Kiedy wreszcie jego wzrok spoczął na wodnym zbiorniku, nad brzegiem zobaczył nieznajomą posturę. Machnął ogonem i ruszył w kierunku postaci. Przystanął na lewo od tu obecnej, zerkając na nią z ciekawością. - Witam miłą panią. - Skinął doń łbem, uśmiechając się lekko.

Vanille

Uśmiechnęła się, przenosząc wzrok na nieznajomego - Euh...Witaj... - powiedziała niepewnie. - Jestem Vanille. - dodała. Machnęła kilka razy waniliowym ogonem, zielonymi ślepiami patrząc na samca*

Victor

Miło poznać, Victor jestem. - Przedstawił się w skrócie. - Co Cię sprowadza w takie tajemnicze miejsce? Nie czujesz się tu trochę... Dziwnie? - Spytał, po czym przyklapnął sobie przy brzegu, owijając łapy tak, że końcówka jego puszystego ogona zanurzyła się delikatnie w chłodnawej wodzie. Rozejrzał się jeszcze po całym krajobrazie jeziora.

Vanille

- Właściwie trafiłam tu przypadkiem...Po prostu zwiedzałam okolicę. - powiedziała przenosząc wzrok na poroża wiszące na drzewach. Uśmiechnęła się ponownie i łapą zgarnęła grzywkę na bok. Chwilę później wzrok przeniosła ponownie na wilka. Przyglądając mu się spytała siebie w myślach czy w miłość od pierwszego wejrzenia można wierzyć. Ale skąd to pytanie przyszło jej do głowy w tej chwili?

Victor

Rozumiem.. W sumie ja też tu trafiłem przez przypadek. - Zaśmiał się nieznacznie. Widząc, że wilczyca przyglądała się miejscu, on również zaczął wodzić gdzieś wzrokiem. Było to dziwne miejsce, które wielu mogło przestraszyć, ale mimo wszystko, nawet mu się tu podobało. Oblizał ukradkiem pysk, po czym jego ciemne oczy znów spoczęły na samicy. Wydawała mu się dość miła. - Może się trochę przejdziemy, co Ty na to? - Spytał ciepłym tonem, poruszając lekko ogonem.

Vanille

- Chętnie. - wstała również machając ogonem. Wciąż uśmiechnięta i wpatrzona w nowo poznanego ponownie odgarnęła grzywkę.

Victor

On również podniósł się z ziemi, otrzepując futro. Spojrzał na towarzyszkę, uśmiechając się lekko. - Chyba Ci przeszkadzają te włosy, hm? - Spytał, zerkając po okolicy. Kiedy dostrzegł niedaleko kwiaty, zerwał jednego z nich i wsunął w jej błyszczące włosy, tak, że tylko kilka kosmyków opadało jej teraz na oczy. - Nie ma co chować takich pięknych oczu pod grzywką. - Powiedział, ponownie lekko się uśmiechając. Począł się chwilowo zastanawiać gdzie mogą się udać...