Morze Cudów

Luzza

-To miała być tajemnica ale.... Widocznie mój kochany Silver nie chciał tego dochować - mruknęła niezadowolona, po czym wzięła głęboki oddech.- To jest mój stróż. Shiny Silver. Zawsze się ze mną kręcił tyle że tym razem przesadził i stało się, to co się stało. Został zdemaskowany. - po jej słowach srebrzysty ptak zaczął zbierać się z ziemi. Stanął na swoich nogach. Był prawie takiej samej wielkości co Luzza. Bystre, błękitno-złote oczy spoglądały na wadery. Srebrne niczym poranna rosa pióra odbijały światło księżyca co sprawiało, że ptak był jeszcze bardziej majestatyczny.

Cristal

Więc to tylko stróż Luzzy! Zaraz...Stróż Luzzy? Wróziłą do normalnej pozycji i wpatrzyła się w ptaka. - Tajemnica? Twój...stróż? - jej głos świadczył o niezrozumieniu słów samicy. Ale Cris dobrze zrozumiała, tylko była zdziwiona i zaintrygowana. Na chwilę oderwała wzrok od srebrnych piór, by popatrzyć na lód, pokrywający morze. Miała nadzieję, że kiedyś im się uda. Akeli, Luzzie i jej, uda się dotrzeć na wyspę.

Akela

Cóż, takiego piękna chyba nie da się ukryć.. - powiedziała, przyglądając się ptakowi z nieukrytą ciekawością. Jeszcze nigdy nie widziała na własne oczy tak wyjątkowego stworzenia, a w życiu widziała już wiele. Jej zielone ślepia mimo to, ostatecznie i tak spoczęły na zarysie wyspy, która znajdowała się kawałek drogi od samego brzegu. - No dobrze, nie ma co marnować czasu! Chyba pora ruszać, wszyscy gotowi? - zapytała entuzjastycznie, po czym podniosła cielsko z ziemi i otrzepała futro, czekając na resztę.

Luzza

-Hymh... To dłuuga historia Cristal. Może kiedy indziej opowiem... - westchnęła spoglądając na Silvera, który wzleciał tuż nad wilczyce.- Tak, chodźmy. - powiedziała z uśmiechem, a ptak zawtórował swym melodyjnym skrzeczeniem. Był pełny entuzjazmu.

Cristal

Moi drodzy, Panie i Panowie, wszyscy tu zebrani! Pora na przygodę! Może będą jakieś niebezpieczeństwa? Cris ruszyła kilka kroków do przodu. - Ja jestem gotowa. - powiedziała, machając ogonem na boki. No i zamyśliła się, jednak nie na tyle, by zapomnieć o rzeczywistości. Pływać umiała, skakać też, kły miała ostre. Uniki i ataki ćwiczyła, głosu jeszcze nie straciła, jest czujna i nie ma kataru. Wzrok nie osłabł. Więc chyba wszystko było dobrze.

Akela

No to idziemy - rzuciła niby komendę, po czym odwróciła się płynnym ruchem w kierunku tafli skutej lodem wody, a jej ogon podążył za nią niczym kłębek najczystszego puchu. - Będę iść pierwsza, pamiętajcie, aby uważać i nie stąpać zbyt natarczywie. Nie wiadomo, jak kruchy jest lód - dodała w końcu, po czym jedną z łap ułożyła na lodzie, tuż przy brzegu i przycisnęła. Nic. Kolejna łapa i także nic się nie zdarzyło, tak więc odebrała to jako dobry znak i ruszyła przed siebie, stawiając wolne, acz dosyć pewne kroki, jak na wędrówkę po lodzie.

Luzza

Luzza ruszyła tuż za Akelą. Silver dosyć nieufnie spoglądał na lód. Wadera stawiała delikatne, niepewne kroki. Nie chciała by się lód zarwał chociaż jej samej nic się nie stanie - przecież Silver z nią jest! Obroni ją i jej przyjaciół przed utonięciem! Będąc pewna bezpieczeństwa poszła dalej.

Cristal

I na końcu ostrożnie na lód wsunęła się Kryształowa. Zadowolona z nowej przygody, spokojnie stawiała pewne kroki i z uśmiechem na pysku podążała za koleżankami. A może przyjaciółkami? - Myślicie, że ta legenda jest prawdą? - spytała.

Akela

Wilczyca wciąż podążała po lodzie. Z jej łap wystawały nieco końcówki pazurów, aby w razie czego mogła się nimi czegoś złapać, gdyby coś się wydarzyło. Usłyszawszy pytanie Cristal, uspokoiła nieco krok. - Kto wie, zważając na to, co się u nas czasem dzieje, to nigdy nie wiadomo... Dlatego trzeba się przekonać na własne oczy! - odrzekła radośnie, poruszając ogonem.

Luzza

-Racja. Wszystko możliwe. - odpowiedziała pełna entuzjazmu. Szybko opanowała te emocje. Spojrzała w niebo. Było ciemnie... I takie... Piękne! Uśmiechnęła się do siebie. Silver ciągnął za sobą srebrzysty pas, niczym droga mleczna która rozpływała się z mrugnięciem oka.

Cristal

Zaśmiała się. - Myślę, że macie racje... - stwierdziła, stawiając łapy ostrożnie na śliskim lodzie. Zamachała ogonem i zmrużyła oczy, bowiem coś zaczęło na nie świecić. Świeciło tak mocno, że musiała je zamknąć. Wydawało jej się, czy inne też dostały światłem po ślepiach? Warknęła cicho i z zamkniętymi oczami ruszyła przed siebie. - Wiedziałam, że nie może być tak łatwo. A już chyba widziałam tą wyspę...

Akela

U nas wiele rzeczy jest możliwe, o których sama nie miałam pojęcia - powiedziała, po czym zaśmiała się lekko. Szła dalej, próbując jak najmniej ślizgać się po lodzie i całkiem jej to wychodziło z pomocą pazurów. Nagle i do jej oczu dostało się rażące światło, które z każdym krokiem było coraz jaśniejsze. - Co to.. - powiedziała. Samica schyliła lekko łeb. Słysząc słowa Cristal, próbowała gdzieś dostrzec ją. - Wiesz skąd dochodzi to światło? - spytała dosyć drżącym tonem.

Luzza · Wysłany: Pon 22:19, 25 Mar 2013 Temat postu:

Nagle, odgłos łamanego lodu. Silver zaskrzeczał. - Dz-ziewczyny... - wystraszona wadera ledwo mogła coś powiedzieć. Zatrzymała się i od razu podkuliła ogon.- Lód się łamie! - po jej słowach lód załamał się całkowicie.

Cristal

Rónież usłyszała coś jakby chrupanie. Nie wiedziała jednak, że to właśnie pod jej łapami łamie się lód. - Kurcze, przecież aż taka ciężka nie jestem! - krzyknęła, wpadając do zimnej wody. Przy okazji otarła sie o ostre odłamki lodu, co spowodowało krwawienie w kilku miejscach. Najpierw dryfowała, jakby sparaliżowana, jednak po chwili odzyskała władzę ciała. Zaczęła wymachiwać łapami, jakby chcąc gdzieś płynąć. Jednak nie zwróciła się w stronę brzegu, tylko w stronę wyspy. Nie odpuści tak łatwo! W końcu to Cristal! - Umiecie pływać? Jeśli któraś nie umie, to łapcie za mój ogon i starajcie się mieć głowę nad wodą! - krzyknęła, na tyle głośno by nic jej nie zagłuszyło. Światło dalej świeciło, jednak słabło, więc wystarczyło mrużyć oczy.

Akela

Samica nawet nie zdążyła się obejrzeć, a za chwilę znalazła się pod wodą. Zaraz jednak wypłynęła w górę, nie zastanawiając się nawet, co się wydarzyło, że wszystkie musiały wpaść do wody. Cóż, pewnie ich ciężar. Otrzepując mokry łeb, próbowała złapać powietrze, ile tylko mogła. - To było do przewidzenia - mruknęła niechętnie, jakby zdenerwowana całą sytuacją. Drżała wciąż od zimnej wody, lecz nie poddawała się i płynęła wciąż na przód, przymrużając ślepia by uchronić się przed rażącym światłem.