Błękitny Klif

Shashile

Odruchowo odsunęła się od krawędzi urwiska, łypnęła okiem na postać Inuss'a. Słysząc odpowiedź, delikatnie skinęła czarnym łbem i poczekała aż wstanie, później powoli ruszyła we wskazanym przez Niego kierunku. - Cieszę się, będzie mi miło. - Odparła cicho, zastrzygła uchem słysząc zbliżającego się nietoperza. Cicho się zaśmiała, podążyła wzrokiem za niewielką postacią ssaka. W ciemności widziała całkiem nieźle, prawie równie dobrze jak za dnia. Zawsze było to dla niej dziwne, jednak z nikim o tym nie rozmawiała. Nieznacznie zwolniła, by Samiec mógł objąć prowadzenie. Jasne fragmenty Jego sierści przyjemnie kontrastowały z szarością wokół, toteż wadera zerkała co jakiś czas w bok; na postać Inuss'a. Świadomość, że ktoś jest obok niej, sprawiała Shile miłe uczucie, którego nie potrafiła trafnie opisać. - No tak. Dobrze, że jestem tutaj z Tobą, sama zapewne błąkałabym się tu całą noc. Nigdy nie narzekałam na zbyt dobry węch, więc nie miałabym żadnego stabilnego punktu oparcia. - Powiedziała chcąc przerwać ciszę po Jego słowach, z niewielkim zakłopotaniem cicho się zaśmiała. Zawsze była niezdarą, wychodziła jej tylko walka. Ale w tym momencie jej to nie przeszkadzało. Zerknęła na Jego pysk, zauważyła lekki uśmiech Wilka. Do stwierdzenia tego faktu nie był potrzebny dobry wzrok, wystarczyło spojrzeć w szkarłatne ślepia Basiora, które nagle zmieniły swój wyraz na trochę łagodniejszy. Byli już niedaleko legowiska Shashile, samica zaczęła dostrzegać dobrze znane jej drzewa noszące jej intensywny zapach. Uśmiechnęła się półgębkiem i nieznacznie zniżyła łeb, wbijając spojrzenie w miękką ściółkę, po której kroczyła.

[ zmieniamy temat na legowisko, hm? ]

Cristal

Szybko wbiegła na klif. Stanęła na samym jego brzegu. Spojrzała w dół, głośno oddychając. Miała ochotę by ktoś teraz przyszedł, pomógł jej i jej psychice...Chciała by ktoś ją pocieszył...Ale chyba by nie uwierzyła. Klif był wysoki, nie miała szans na przeżycie. I dlatego wybrała właśnie ten klif. Bo przecież właśnie o samobójstwo jej chodziło. - Dlaczego? - powiedziała głośno patrząc na horyzont.

Vincenzo

I tym wolnym krokiem doszedł tu. Jego oczom ukazała się Cristal. Nic więcej, tylko ona. - Stój! - Jednym skokiem rzucił się na nią odciągając od końca klifu.

Cristal

- Zostaw mnie. - z jej ślepi znów wypłynęły łzy. - Jak mogłeś mnie okłamać? - krzyknęła ze wściekłością.

Vincenzo

- T.. - Już miał ochotę powiedzieć "to nie ja", ale wtedy zachowałby się już kompletnie jak jakiś smarkaty szczeniak, którymi to się tak brzydzi. - Przepraszam. Przepraszam! - Wykrzyknął. - Ale ja Cie nie okłamałem.. - Spojrzał kątem oka na skraj klifu.
"Nudy. Weś ją zabij, albo zabij siebie. Czy to takie trudne, kochany Vijku ?"

Cristal

- Może jeszcze powiesz że obietnica to był tylko żart?! - krzyknęła wycierając łapą krew która lała się z jej pyszczka. - Najwyraźniej nie mogę żyć szczęśliwa. Już dwa razy...Wolę nie zaznać trzeciego! A po co żyć w smutku?! Nie chcę żyć smutna, więc nie będę żyć! - nie mówiła, ona ciągle krzyczała. - Zabiłbyś mnie pewnie. To zrób to, proszę bardzo! - stanęła na skraju klifu. - Zepchnij mnie, jestem gotowa!

Vincenzo

"No! Wreszcie się coś dzieje, dalej Viju teraz twoja kolej"
Viy złapał się prawą łapą za lewą. Poczuł w niej kłucie. Co miał zrobić ? - Nie. To nie był żart. To przezemnie. Więc dlaczego TY masz się zabijać ? Dlaczego JA mam cie zabić ? Ja Cie kocham. A to jest dla mnie trudne..może dlatego nie daje sobie z tym rady ? Tak. Znamy się zaledwie dzień, a powiem, że to był najpiękniejszy dzień w moim życiu, który na pewno się już nie powtórzy. Bo jak bym mógł poznać drugą Cie ? Każdy jest wyjątkowy, ty najbardziej. Nie wiem jak dla innego, ale dla mnie na pewno. - Och..jakby tylko demonizm to była by choroba to od razu poszedł by do najlepszego medyka. Próbował jej wszystko wyjaśnić, ale nie mógł powiedzieć jej o tym. Ona w ogóle wie, że jest demonem ? Nie wie..A Viy nie chciał, by się o tym dowiedziała. Woli wszystko zwalić na siebie.

Cristal

- Ale dlaczego to zrobiłeś? - spytała pokazując na świeże jeszcze rany.

Vincenzo

I co teraz, co teraz ? Przegryzł dolną wargę. Może uciec ? Nie.. Wtedy już zawsze musiałby ją unikać, a on nie chciał. Nie chciał jej w cale unikać. Chciał być po prostu zawsze z nią. - Nie wiesz.. zgłupiałem. Już do reszty. - Odpowiedział spuszczając łeb razem z wzrokiem. Nie mógł na nią patrzeć. Nie mógł patrzeć na to co jej zrobił.

Cristal

- Viy...Czy jesteś demonem? - spytała patrząc na niego.

Vincenzo

- Ni.. - Co ?! Taka sytuacja, a Viy'a naszło na kłamstwa. - Tak. - Przyznał z westchnieniem. - Wybacz, przepraszam, daruj..Co mnie naszło żeby wtedy przyjść nad ten wodospad ? Jakbym nie przyszedł nie poznalibyśmy się i nie musiałabyś cierpieć.

Cristal

- Demona też można kochać, tylko trzeba uważać. - powiedziała podchodząc do niego. - Przecież mówiłam że Cię nie zostawię. Mówiłam..Ba, obiecywałam! A ja obietnic dotrzymuję. Dalej Cię kocham, i choćbyś poranił całą mnie, od zewnątrz i od środka, dalej będę cię kochać. - uśmiechnęła się.

Vincenzo

- Ja sobie nigdy tego nie daruje. - Powiedział. - Jak mogłem Ci to zrobić. Co z tego, że jestem demonem, nawet jakbym był nie wiadomo jakim upiorem i diabłem..to i tak nie miałem żadnego prawa Ci tego zrobić.

Cristal

- Przecież to nie ty to zrobiłeś..Znaczy ty, ale wiesz o co mi chodzi.. - Wtuliła się w jego sierść. Najwyżej ją odepchnie. Albo się odsunie.

Vincenzo

On jednak pozwolił się przytulic. Spojrzał na nią. Nie sądził, że ktoś kiedy kol wiek go zrozumie. - Wybaczysz mi, na prawdę? - W jego ślepiach pojawił się błysk nadziei.