Szmaragdowe morze

Zelda

Wadera przyglądała mu się, jak wykonuję swoją pracę. Skoro wilk rozciął już ptaka, ona postanowiła spróbować resztę. Odcięła łeb ptaka, ale zostawiła samą szyję. Zostawiła także skrzydełka, mięso z piersi oraz nóżki. Spojrzała na samca pytającym wzrokiem. - Łapki też zostawić? - Spytała.

Hamis

- Nóżki ? - Skazał na nie . - Jeżeli ich nie upieczesz nie są dobre lepiej je wyrzuć . - Uśmiechnął się . - A teraz rozpalimy ognisko . - Wyciągnął dwa krzemienie i poszedł pozbierać parę gałązek .

Zelda

Skoro robimy ognisko, to je upieczemy. Chociaż na surowo też mi smakują. - Zaśmiała się, układając mięso w bezpiecznym miejscu. Spojrzała na samca, kiedy ten zaczął rozpalać ognisko. Kiedy pojawiły się pierwsze iskry, wzięła mięso, a kiedy ogień był już odpowiedni, ułożyła wszystko na ognisku, tykając mięso patykiem.

Hamis

- Powinnaś zaczekać aż się rozpali ,gdyż krew jest wodnista a jak uderzy o iskry to ona zgasną . - Uśmiechnął się i poczochrał małą po głowie . - A teraz musimy poczekać . Na trzecią lekcje bym poprosił Kimarę by ci powiedziała o swojej pozycji . Ciekawe czy się zgodzi . - Wyjął mały kawałek ptaka z ogniska . - A teraz już pójdę - Połknął kawałek mięsa . - Trzymaj się ! - Krzyknął .

Klaudia

Dziewczyna ostatnio błądziła po terenach. Czerwonawe oczy pełne strachu i nieśmiałości błądziły po terenach. Postanowiła odpocząć nad brzegiem morza. Z cichym westchnieniem usiadła. Poprawiła okulary, spadające jej z oczu. Co chwilę strzygła uchem, wysłuchując dźwięków. Może jej niebezpieczeństwo groziło? Nie wiadomo, co się czai na nią. Ogon, delikatnie falował w powietrzu.

Koishi

Wilk przyszedł na ten teren, rozglądając się na wszystkie strony. Jego oczy spoczęły na nieznajomej... Właśnie, nieznajomej wilczycy? Dziewczynie? Basior podszedł do niej, a raczej zakradł się od tyłu, a po chwili wyskoczył przed nią, oblizując kły językiem. - O, ludzie na naszych terenach? A to dziwne... - Przekrzywił łeb, marszcząc brwi. Samiec uśmiechał się złośliwie do niej.

Klaudia

Krzyknęła ze strachu i położyła uszy po sobie.- Błagam cię... Zostaw mnie. -Wypowiedziała ze strachem w głosie. Była pewna że basior zaraz ja zabije. Podkuliła ogon, również zamknęła oczy w których błysnęły łzy.

Koishi

Boisz się? Dobrze.. - Wilk lubił, kiedy słabsze osobniki czuły przed nim strach. Zatoczył dwa kółka wkoło bezbronnej samicy, po czym usiadł naprzeciw niej. - A teraz mów, co z Ciebie za stworzenie? - Powiedział do niej stanowczo, obserwując ją uważnie.

Klaudia

Otworzyła oczy. Nie podobało jej się to co wyprawiał basior. Potrzebowała pomocy, i to szybko.- Yyym... Wilkołak... -Powiedziała ze strachem w głosie.

Koishi

Nie słyszałem o czymś takim... - Wilk zastanowił się, nie odrywając wzroku z lica dziwnego stworzenia, które właśnie poznał. Podniósł jedną łapę i postawił ją bliżej, lepiej przyglądając się różowo włosej. - Pewnie umiesz robić coś niezwykłego. Jakie masz zdolności? - Zapytał, wciąż stanowczym głosem. Oblizał pysk i uśmiechnął się złowieszczo.

Klaudia

Uszy w dalszym ciągu przywierały do głowy dziewczyny. Podniosła się do siadu, w dalszym ciągu obserwując basiora, który ją zaatakował.- J-Ja? -Wyjąkała. Dokładnie to nic nie umiała. Nie umiała walczyć, takich obronnych rzeczy to nie umiała. Wiadomo było że to najbardziej bojąca się osoba w watasze.- D-Dokładnie to nic....

Koishi

Tak, Ty. - Spojrzał na nią z ukosa, marszcząc lekko pysk, kiedy usłyszał jej odpowiedź. Odsunął się nieco. - Nic? Jak to nic? - Powiedział, trochę głośniejszym tonem. Fuknął, patrząc na nią wciąż tym samym, chłodnym wzrokiem. - Wyglądasz dziwnie, a nic nie umiesz? Masz długie, tylne łapy, do czego Ci one? - Spytał dociekliwie, po czym łypnął błyszczącymi oczami.

Klaudia

Spojrzała na swoje nogi, które były owinięte ogonem.- D-do chodzenia.... -Wyjąkała. Ta rozmowa naprawdę jej się nie podobała. Miała ochotę teraz gdzieś uciec, ale była otoczona, niestety.

Koishi

Czyli, że poruszasz się na dwóch łapach, czy co Ty tam masz? - Powiedział, po czym wstał. Ponownie kilkakrotnie ją okrążył, po czym podszedł do wody. Obejrzał się na nią i podszedł bliżej. Przysunął jej pazur do szyi, ale tak, by nie dotykał jej skóry. Chciał ją tylko nastraszyć. - No nic, nie mówisz zbyt wiele, nie interesujesz mnie w takim razie. - Zbliżył pysk bliżej jej twarzy i spojrzał prosto w jej oczy. - Jak Cię spotkam następnym razem, zbierz się na lepszą rozmowę. - Warknął, uśmiechnął się zadziornie, po czym odszedł od niej.

z.t

Klaudia

Odetchnęła z ulgą. Nareszcie poszedł. Cieszyła się w duchu. Z uśmiechem spojrzała w niebo. Miała nadzieję, że więcej tego basiora nie spotka.