Przeklęta dolina - noc z duchami

Akela

Jest to niezwykłe miejsce. I nie chodzi tu bynajmniej o jego wygląd. Jest to zwyczajna dolina, znajduje się tutaj jezioro, w którym woda jest podejrzanie ciemna. Trawa jest podpalana, lecz reszta okolic wygląda nieźle. Legenda głosi, iż w tym miejscu znajdował się niegdyś stary cmentarz, na którym żywcem chowano ofiary po wielkiej walce dwóch watah. Podobno w halloween, trzydziestego pierwszego października, duchy budzą się. Te złe, sprawiają przybyłym problemy, a milsze, nieraz wskazują drogę do ukrytych tutaj, ciekawych przedmiotów, być może o jakiejś wartości.

Cristal

Cris przyszła tu, wyraźnie zadowolona, iż owe miejsce znalazła. Dziś jest 31. A to oznacza Halloween...Tak! Nareszcie będzie mogła spotkać się z duchami... - Witajcie... - powiedziała cicho. Gdyby był tu jakiś żywy wilk, oprócz niej, mógłby myśleć iż Cris jest obłąkana, lub ma zwidy. Ale nie, Kryształowa czuła iż te wszystkie dusze tu są. I może się do nie odezwą...Może. Crisia miała taką nadzieję. Miała ochotę porozmawiać z nimi, z duchami. A mogła to zrobić tylko dziś, tylko w tę jedyną, dzisiejszą noc...

Akela

Także i ona zjawiła się na miejscu. A przyniosła ze sobą cztery, duże dynie. Zauważając na miejscu znajomą sylwetkę, przyjrzała się, aby mieć pewność, że to wilczyca, o której myśli. W końcu kto wie, co może tu na nią czyhać. Wilczyca ruszyła w stronę samicy, wciąż taszcząc za sobą świeże dynie. - Dobry wieczór, Cristal. - Skinęła ku niej łbem, przysiadając na zimnej ziemi. - Chcesz wydrążyć dynie? Ponoć ci, którzy je tu zostawiali, nie spotykali aż tyle złych dusz. - Dodała po chwili, patrząc na wilczycę z tajemniczym uśmieszkiem na pysku.

Cristal

Jakby wystraszona, odwróciła się szybko. Widząc, iż jest to Akela, lekko się uśmiechnęła. - Witaj, Akelo... - wyszeptała. - Chętnie... - spojrzała na dynie, które znajoma wadera przyniosła ze sobą. Ciekawe, czy ta wiedziała, że zastanie tu Cris... Spojrzała przed siebie. Westchnęła wbijając wzrok w ciemną taflę jeziora, do którego chwilę potem poszła, szepcząc coś cicho. Zakręciło jej się w głowie, lecz Kryształowa nie zwracała na to uwagi. Ważniejsze było osiągnięcie celu.

Akela

Samica wzięła więc jedną z dyń i wbiła w nią pazur. Wydrążyła w niej dwa trójkąty, które po chwili wycięła, zostawiając dwa otwory. Postawiła na coś klasycznego, dorobiła tylko zębatą, wyszczerzoną diabolicznie buźkę dyni i mniej - więcej skończyła na razie swoją pracę. Spojrzała po chwili na towarzyszkę, przekrzywiając lekko łeb. - Coś się stało, Cris? - Spytała, strzygąc uchem.

Cristal

Ponownie cicho westchnęła. Słysząc pytanie Akeli, odwróciła się. - Nie, nic. - szepnęła, lecz patrzyła na towarzyszkę wzrokiem, mówiącym zupełnie coś innego. Westchnęła po raz enty i podeszła do Alphy, obok której usiadła, łapą przysuwając do siebie jedną dynię. - Mogę zająć się tą? - zapytała, mając oczywiście na myśli dynię.

Akela

Wilczyca uśmiechnęła się nikle. Widząc jednak, że towarzyszka nie czuje się najlepiej, nie ukrywała myśli, że jest dobrze. Odwróciła się na chwilę za siebie, po czym wróciła spojrzeniem na samicę, drapiąc się po łbie. - Tak, tak. Weź, która Ci się podoba. - Powiedziała, po czym przyturlała do siebie swoją dynię. - Ach, zapomniałam wyciąć górę, muszę wyjąć całe wnętrzności.. - Załamała się troszkę, po czym zabrała się za to, co zapomniała zrobić. Poczuła za sobą zimny podmuch, jednak nie zwróciła na niego uwagi. Może to tylko zwyczajny wiatr?

Cristal

Czekała na duchy, więc miała nadzieję że przyjdą jak najwcześniej. Usłyszawszy odpowiedź Akeli, pazurem zaczęła wycinać otwór na górze dyni, by móc następnie wyjąć "wnętrzności" warzywa. Robiąc to, rozmyślała o czym tak na prawdę chce porozmawiać z duchem. Przeszedł ją dreszcz, czując podmuch...Czego? Czy to był wiatr, czy coś innego?

//Akuś, napisz że się duch pojawił, proooszę! Chyba że to zrobisz, ale po następnych kilku postach

Akela

Wilczyca wciąż zajmowała się swoją dynią. Dłubała w niej i dłubała, co jakiś czas odgarniając tylko z oczu białą grzywkę, która przysłaniała jej widoczność niemal bez przerwy. Kiedy po którymś z kolei razie potrząsnęła łbem, w celu przesunięcia grzywki, zerknęła na Cristal. A to co za nią zauważyła, delikatnie ujmując, zdziwiło ją. Ujrzała bowiem za wilczycą dziwną mgłę, formującą się jakby w kształt psa, lub wilka. To coś było o jakieś trzydzieści centymetrów większe od samej Cristal. - Nie chcę Cię straszyć... A-ale coś jakby za Tobą stoi.. - Wyjąkała, wciąż patrząc na nieznaną postać.

Cristal

Zakryła dziurę tą dyniową "pokrywką" po czym zajęła się wycinaniem oczu. Spojrzała na Akelę, mina Alphy wydawała się trochę dziwna. Już miała pytać o co chodzi, ale nie zdążyła otworzyć pyska, a wadera już odpowiedziała. Wreszcie duch! - pomyślała. Odwróciła się i przyjrzała, ledwo widocznej sylwetce. Nie była pewna, czy zna tą postać więc starała sobie przypomnieć dzieciństwo, mimo iż tak na prawdę chciała to zapomnieć. Czy to był...ON? Cris nie wyglądała na wystraszoną, raczej na złą. Warknęła i prychnęła, odsuwając się. Przybrała pozycje bojową, mrużąc ślepia. "Nic Ci to nie da..." - powiedziała sobie w myślach. Bo jak można walczyć z kimś wręcz nie widzialnym i nie materialnym?

Akela

Cristal, z nim nie da rady walczyć! - Wyszeptała, wciąż nie odrywając wzroku od postaci, która jak widać nie miała zamiaru się na razie ruszyć. To coś tylko patrzyło i to wyraźnie w stronę towarzyszącej samicy. - Uważaj, nie wiadomo, co może nam zrobić to coś. - Powiedziała po chwili, podnosząc się z ziemi. Schyliła się nisko nad glebą, obserwując z uwagą poczynania zjawy.

Cristal

Westchnęła. - Wiem... - mruknęła i podeszła do ducha. - Czego tu chcesz? - burknęła do niego, ściągając bandaż. - To mi wystarczy. - wskazała na długą ranę, ciągnącą się na całej długości lewej przedniej łapy, po czym nie odwracając wzroku pokazała na ranę na policzku. - I to przy okazji też mogę Ci pokazać, głupcze. - warknęła do niego i odsunęła się, prychając.

Akela

Samica nie odzywała się przez dłuższy czas. Postanowiła nie wtrącać się w rozmowę towarzyszki z tajemniczym duchem. I tak nie wiedziałaby co powiedzieć, a z każdego słowa pewnie i tak by nic nie wyszło. W końcu przylgnęła całkowicie do ziemi, wciąż bacznie obserwując całą sytuację. Musiała w razie czego być gotowa na wszystko.

Cristal

Duch przez pewien czas nie odpowiadał. Cristal robiła groźną i nieprzyjemną minę typu "-.-" i ponownie owinęła łapę bandażem. - No co, głupio Ci? - prychnęła.

- Myślisz że ja się tobą przejmuję? Oczywiście że nie!

Odpowiedział duch, najwyraźniej znajomy Kryształowej. Cris prychnęła jeszcze raz i zaczęła warczeć.

//Sorka za emotkę

Akela

Szara wciąż leżała na ziemi. Jej wzrok nie schodził z obydwu postaci, zerkała wciąż na zmianę na Cristal i na ducha, bacznym spojrzeniem starając się analizować wygląd zjawy i jej zachowania. 'Ciekawe to moje życie, gdybym miała wnuki, miałabym co im opowiadać..' pomyślała, oblizując pysk koniuszkiem pobladłego języka. Zaczęła rozmyślać, co by było, gdyby spotkała tu ducha swojej matki. Może jeszcze będzie miała okazję?