Wodospad Quart

Akela

Wilczyca zauważyła, że towarzystwo nieco się powiększyło. Ona jednak siedziała sobie na uboczu, oddalona od brzegu wodospadu, upajając się widokiem krajobrazu, który całkowicie jej wystarczał. Wciągnęła do nozdrzy rześkie powietrze, gdy nagle ujrzała nieznajomą postać. Stwierdziła, że to raczej jeszcze młoda samiczka. Przyglądając się jej nieco dłużej, stwierdziła, że jednak skądś zna ten pyszczek. Może widziała w nim jakieś podobieństwo? Uniosła się z ziemi, podchodząc z wolna do postaci, z towarzyszącym jej, subtelnym uśmiechem na pysku. Przysiadła obok niej, zerkając na nią z błyskiem w wesołych jak zwykle ślepiach. - Witaj, jak Ci na imię? - Zagadnęła, opierając się łapami o grunt.

Artemis

Słysząc pytanie, odwróciła intuicyjnie głowę w stronę brązowej wadery. Wyszczerzyła białe zęby w ciepłym uśmiechu i odpowiedziała.
-Nazywam się Artemis, w skrócie Art.- przedstawiła się pośpiesznie i podniosła się na równe łapy. Uznała, ze niestosownie byłoby teraz siedzieć. Nie chciała wyjść na niewychowaną. Spojrzała w niebo. Wśród chmur krążyła Alma. Pewnie chciała mieć pewność, że Art nic nie jest.

Akela

Miło poznać. - Odwzajemniła uśmiech, podsuwając ogon bliżej siebie. - Zowią mnie Akela. Niedawno do nas dotarłaś, prawda? -Spytała, wciąż spoglądając na rozmówczynię. Słyszała także trzepot skrzydeł gdzieś w oddali, jednak nie chciała sprawdzać czyje to odgłosy.

Artemis

-Jesteś posiadaczką bardzo ładnego imienia.- rzuciła wesoło. Od razu przeszła na ty. Wydawało jej się nieco sztywniackie, aby do nowo poznanej osoby zwracać się per pani, pan. Coś jej to nie podchodziło.
Jej ogon delikatnie uderzał o podłoże, niby wybijając jakiś rytm. Co chwila zerkała ukradkiem w niebo, aby upewnić się, że Alma nadal szybuje nad nimi.

Akela

Dziękuję, Ty również. - Odpowiedziała z cichym chichotem, w końcu unosząc łeb do góry, by dojrzeć na niebie majestatycznego ptaka. Odetchnęła i po krótkiej obserwacji owego zwierzęcia, znów przerzuciła wzrok na towarzyszkę, przyglądając się jej. - Jesteś dość młoda.. Sama tu przyszłaś? Nikt Ci nie towarzyszył w wędrówkach? - Spytała, ostrym i cienkim pazurem dłubiąc w ziemi, próbując coś w niej bazgrać.

Artemis

Zamyśliła się na chwilę. Powiedzieć Akeli, że w podróży towarzyszył (a raczej towarzyszyła) jej jastrząb, którego poznała po 'przebudzeniu'? Nie będzie to troszkę brzmieć jak scenariusz nisko budżetowego filmu fantasy? Według Artemis- trochę tak. Ale będzie to bardziej wiarygodne, niż to, ze sama przeżyła te miesiące z dala od wszelkiej maści wilków.
-Nie, w podróży towarzyszyła mi przyjaciółka.- tu, podniosła przednią łapę w górę i pokazała w niebo, na szybującą Almę.

Akela

Wilczyca ponownie zerknęła na niebo, obserwując jastrzębia. Po chwili znów zniżyła łeb na jej wysokość. - Czyli taka wyprawa w nieznane, hm? - Spytała. Oddychała miarowo, wsłuchując się w delikatny szum wody. - Dlaczego wyruszyłaś sama? Jesteś dość młoda, powinni powinni Cię wychować rodzice.. - Dorzuciła po chwili, suwając końcem ogona po ziemi, szeleszcząc trawą.

Artemis

Zamknęła na chwilkę oczy, jakby chciała zebrać myśli.
-Tak, chciałam nauczyć się samodzielności.- powiedziała pierwszą rzecz, jak przyszła jej do głowy.-Rodzice...- rzekła, ale nie dokończyła. W jej oczach pojawiły się malutkie łzy. Otarła je szybko i obiecała sobie, że nie zapłacze przy prawie nieznajomej osobie. Bo co wtedy? Wyjdzie na beksę i nie będzie fajnie, ot co.
-O wszystkim wiedzą, nawet cieszyli się, że jestem taka samodzielna i podejmuję świadome decyzje.- zakończyła, dumna z siebie.

Akela

No to chyba dobrze.. - Westchnęła, przypominając sobie swoje dzieciństwo, potem swojego pierwszego partnera, potomstwo.. Wszystko minęło w jej oczach w zaskakującym tempie, a teraz wciąż idzie do przodu. - Moi rodzice zginęli, jak i z resztą całe stado. Byłam córką pary Alpha i to dzięki nim teraz mam to stado. Miałam też partnera i córkę, ale niestety los tak nakazał, że mój partner również zginął. - Mówiła. - Córka... Kiedy miała pół roku, może rok, zniknęła bez śladu. Do tej pory nie wiem czy jeszcze żyje. - Skończyła swoje bezsensowne opowiastki, wieńcząc swe słowa cichym westchnieniem. - Od zawsze miałam w życiu pod górkę.. - Mruknęła po chwili.

Artemis

W jednej chwili młodej Art zabrakło słów. Może to kwestia jej młodego wieku, a może tego, ze jeszcze nikt jej się nie zwierzył, ze swoich problemów? To pewnie opcja numer dwa.
W pewnej chwili waderce przyszło na myśl to, że trzeba znaleźć sposób, aby pocieszyć waderę.
-To smutna historia.- przyznała, ale po chwili dodała.-A;e pamiętaj- zawsze trzeba być optymistą. Może twoja córka ma aktualnie bardzo dobre życie, a może jeszcze kiedyś się znajdzie? A twój pierwszy partner, pewnie patrzy na ciebie z góry i uśmiecha się?- zakończyła swój ambitny monolog wysyłając Akeli ciepły uśmiech.

Akela

Wiem, że zawsze trzeba myśleć pozytywnie i staram się o to, jednak czasem muszę się komuś wygadać.. - Westchnęła, uśmiechając się lekko. - Wybacz, że to musiałaś być akurat Ty. Wiesz, w sumie jak patrzę na Ciebie, to przypominasz mi moją córkę. Zawsze była za przygodą. Ale.. To nie ważne, przecież Ty miałaś rodziców... - Powiedziała po krótkim namyśle, po czym usiadła wygodniej, rozprostowując odrętwiałe nieco łapy.

Artemis

-Dobrze jest się czasem komuś wygadać.- rzuciła cicho-Wtedy nieco lżej jest na duszy.- dokończyła chwilę później. Nie wiedziała co zrobić teraz. Przyznać się do kłamstwa i ponieść tego konsekwencję w postaci reprymendy, czy dalej to ciągnąć..?

Akela

W sumie masz rację.. - Samica odwróciła łeb w stronę wody, a jej szmaragdowe ślepia powiodły wzrokiem po wodospadzie od góry, do samego dołu. - Swoją drogą, ciekawe miejsce, prawda? - Pytanie wydostało się z jej pyska niemal bez świadomości. Zamyśliła się na chwilę.

Artemis

Waderka spojrzała na wodospad i zachłysnęła się pachnącym powietrzem.
-Tak.- szepnęła niemal bezgłośnie i spojrzała w niebo. Uśmiechnęła się sama do siebie i zaczęła nucić cicho jakąś piosenkę. Zamknęła oczy, by po kilku chwilach je otworzyć. Zdała sobie wtedy sprawę, że się za siedziała. Artemis i jej poczucie czasu, a raczej jego brak. Kiwnęła głową do Akeli.
-Musze lecieć, mam nadzieję, ze spotkamy się jeszcze kiedyś- powiedziała i odeszła.

z.t