Rubionwy wodospad

Vincenzo

Odsunął pyszczek Cris od siebie, by móc spojrzeć jej wprost w oczy.
- Obiecaj mi..że nigdy mnie nie opuścisz. Obiecaj, proszę. - powiedział. Na jego pysku błąkał się wciąż ciepły uśmiech. Dla Wija to, co dziś się wydarzyło, zdawało się być tylko pięknym snem. Wilk ten nigdy nie sądził, że kiedyś spotka tę jedyną, że w ogóle po świecie stąpa jego druga połowa. Zawsze, odkąd tylko pamiętał skazany był na odrzucenie, a teraz...
Nie, wciąż nie mógł w to uwierzyć.

Cristal

- Obiecuję. - także patrzyła mu w oczy. Tak robiła, gdy chciała pokazać, że mówi prawdę. - Obiecuję, że nigdy, przenigdy Cię nie opuszczę. - powtórzyła. Bo jak mogła by opuścić kogoś, kogo kocha? Kogo będzie kochać zawsze...? Kogoś, kto jest dla niej teraz najważniejszy? Nie, ona nie jest aż tak okrutna.

Vincenzo

Patrzył na wilczycę, nie odzywając się. Łapa, którą dotychczas ją obejmował, przejechała po jej ciele, jakby Viy Curay chciał upewnić się, czy Ona jest tu naprawdę, czy nie jest tylko wytworem jego wybujałej wyobraźni.
- Wciąż nie mogę uwierzyć, że los naprawdę postawił cię na mojej drodze - powiedział po długim milczeniu.

Cristal

- Dlatego trzeba wierzyć w cuda. - odpowiedziała po chwili zastanowienia. - Po tym co się teraz stało nie wiem, czy to nie jest sen. - wyznała. - Ale wolałabym, by to była prawda, bo w takich chwilach już nie raz się budziłam, nie było to fajne. - kontynuowała.

Vincenzo

- Jeśli jest to sen, to widocznie śnimy oboje - powiedział i lekko trącił nosem jej pyszczek. Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Nie bój się o to. Zawsze będziemy razem, niezależnie od tego, co się wydarzy. Tylko na tobie mi zależy.

Cristal

- Raczej nie możemy oboje śnić o tym samym...Co oznacza że to nie jest sen. - tym zdaniem przekonała samą siebie. - Nigdy nie spotkałam nikogo, kogo tak bardzo kocham. - powiedziała. - I na którym tak bardzo mi zależy.

Vincenzo

- Nie sądziłem, że kiedy kol wiek spotkam kogoś takiego. To na prawdę cud..jesteś jedyną osobą, której nie omijam szerokim łukiem, musisz więc być wyjątkowa. - Ani ja ciebie nigdy nie opuszczę, choćbym Cię miał wyrwać z objęć śmierci. - powiedział uśmiechając się. Położył też łapę na jej i uśmiechał się ciepło. W jego oczach tańczyły iskierki radości. Powtarzał się.. to co!

Cristal

Nie wiedząc co jeszcze mogłaby powiedzieć wydała z siebie pomruk radości. - Podobno każdy jest wyjątkowy...Więc ty też jesteś inny niż inni. - powiedziała cicho znów patrząc na ukochanego. - Zrobię dla Ciebie wszystko. - dodała.

Vincenzo

- A więc..kochana. - Bo chyba mógł do niej tak mówić, prawda? - Nawet gdybyś mnie znienawidziła to ja nadal bym Cie kochał. Bo zawsze będę Cie kochał..takiego przeżycia się zapomnieć nie da. A teraz..może się przejdziemy ? - Zaproponował.

Cristal

- Nie znienawidzę Cię! - zdziwiona jak w ogóle Viy mógł tak pomyśleć na chwilę przestała machać ogonem. - Tak, chętnie się przejdę. - widać było że jest szczęśliwa. Takie chwile nie zdarzają się codziennie...

Vincenzo

Zaśmiał się krótko jak i zarazem cicho. - To gdzie byś chciała, hm ? - Zapytał. Jego ogon znów zabrał się do zamiatania ziemi.

Cristal

- Właściwie to nie wiem...Ale proponuję iść... - zastanowiła się. - ...prosto przed siebie?

Vincenzo

- Hah. Dobrze więc. - Raz jeszcze się zaśmiał po czym wstał nadal trzymając towarzyszkę za łapę.

Cristal

Uśmiechnięta wstała i jednym ruchem łba przerzuciła grzywkę na bok.

Sory że wypowiedzi takie krótkie, ale to wina mojej weny, a właściwie jej braku...

Vincenzo

Ruszył więc przed siebie jak to zaproponowała Cristal. Ściółka zgrzytała pod łapami wilka, a on szedł przed siebie. Krok miał równy z wilczycą. Rozglądał się na boki oglądając okolice. - Pięknie tutaj. - Powiedział. - Może dlatego, że ty tu jesteś.