Dolina St. Marino

Luka · Wysłany: Nie 14:06, 04 Mar 2012 Temat postu: Dolina St. Marino

Nazwę otrzymała po wodospadzie, który zajmuje główną część doliny. Wejście do niej jest całkowicie zamknięte tworząc z niej pułapkę dla każdego kto tu wpadnie, o ile przeżyje. Klify otaczające ją wznoszą się na dwadzieścia metrów w górę, jednak staw na dnie doliny daje znikome szanse na przeżycie upadku. Cały obszar jest pełen jaskiń, które zapętlają się i wracają w kierunku doliny, kończąc tym samym nadzieje na ucieczkę.

Michael Phantomhive

człowiek przyszedł na polanę po czym usiadł na pniu drzewa. - Jesteś Alex ?

Gość

- Ta, jestem. - mruknął ochlapując twarz wodą, by trochę się orzeźwić po męczącej podróży.
Spojrzał na niego bez cienia uśmiechu.

Michael Phantomhive

Widzę iż ciut smętny jesteś. - spojrzał na niego z uśmiechem - Jak tam u ciebie ?

Gość

- Nie powiem, że dobrze. Najgorzej też nie jest, więc pozwól, że pominę to pytanie. - syknął kładąc się na trawie ze splecionymi za karkiem dłońmi.
- Nie sądziłem, że to mi się kiedyś przytrafi. - westchnął - Że będę musiał żyć między wilkami tylko dlatego, że mam zwierzęce uszy. Dobrze, że chociaż ty jesteś podobny do mnie. - mruknął obrzuciwszy go wzrokiem.

Michael Phantomhive

Mam to genetycznie - usiadł obok niego - Ja już się przyzwyczaiłem. To moja rodzina - zarumienił się

Gość

- Nie wiem skąd się to u mnie wzięło. - warknął z odrazą wskazując na swoje uszy - W każdym razie, moja rodzina nie przyjęła tego zbyt optymistycznie.

Michael Phantomhive

Mi tam się podobają. - spojrzał na swoje uszy - Są całkiem zabawne. Można przez nie okazywać swoje emocje - opuścił uszy do dołu - Ja nie znam za bardzo swojej rodziny. Ojciec nas opuścił a moja matka odeszła jak miałem 5 ludzkich lat. - posmutniał - Ale to już stare dzieje! Teraz mam nową rodzinę. - powiedział nadal smutny

Gość

- Też urodziłeś się wilkiem? - spojrzał na niego, unosząc jeden kącik ust w geście dość nieporadnego uśmiechu - Skoro to nieważne, to dlaczego jesteś smutny?
Zgiął w kolanie jedną nogę, podciągając ją pod siebie. Zmrużył oczy czując na policzku łaskotanie źdźbeł trawy.

Michael Phantomhive

Wiesz kochałem ich. Bądź co bądź byli to moi rodzice. - spojrzał na niego - Oraz owszem urodziłem się wilkiem.

Gość

- Walić wszystko, tu jest pięknie. - szepnął do siebie w nagłym przypływie optymizmu - Kochać? Nigdy nie kochałem. Owszem, ludzie, którzy byli dla mnie kimś na wzór rodziny byli dla mnie bardzo ważni, ale... Nie, to nie była miłość. Nigdy się też nie zakochałem, więc nie wiem jak to jest. To miłe? - spojrzał na niego powoli otwierając oczy.

Michael Phantomhive

Kochanie to bardzo miła rzecz. Wiesz że możesz na kimś polegać ktoś cię wspiera ale najważniejsze że możesz kogoś WYTULAĆ ! - roześmiał się po czym położył sie koło Alexa

Gość

- Wytulać, mówisz? - mruknął wracając do swojego poprzedniego mętnego tonu - Aha. To musi być... Ciekawe przeżycie. - zdjął okulary z jego nosa i założył sobie. Zaraz jednak odłożył je z powrotem, bo obraz mu się rozmył i oczy zaczęły łzawić.
- Boże, jak ty coś przez to widzisz?

Michael Phantomhive

Jakoś widzę- uśmiechnął się po czym go przytulił - Tak na pocieszenie - popatrzył się na niego

Gość

Wzdrygnął się, lecz nie odepchnął go od siebie. Spojrzał na niego z wyrzutem, kładąc uszy po sobie.
- C-co ty wyprawiasz? - warknął z powrotem mrużąc oczy.