Złoty Las - wyprawa.

Cristal

Uśmiechnęła się. - Dzięki. - rzuciła cicho w stronę Hamisa...Wprawdzie nie chciało jej się ani jeść ani pić, a nawet gdyby, to nie miałaby siły, ale to było miłe. Widziała teraz Akelę na horyzoncie. Patrzyła gdzieś do góry. Cris z trudem udało się wypatrzyć świecącą kropkę. - Złote jabłko... - szepnęła do siebie. Pomogłaby im...Gdyby tylko mogła. Gdyby nie skakała wcześniej po drzewach, teraz mogła by im pomóc...A myślała że robi dobrze. "Mam nadzieję że Wam się uda" powiedziała w myślach, bowiem wyczerpała siłę na otwieranie pyska. Teraz otworzyła szerzej oczy, by popatrzeć jak akcja będzie wyglądać, ale powieki same spadły jej na ślepia. Nie miała siły teraz patrzeć...

Luzza

Luzza tylko podążała za resztą. Nie odzywała się gdy Akela znalazła złote jabłko. Zatrzymała się i spojrzała w górę. Cóż, nic nadzwyczajnego dla wadery. Ze znudzeniem spojrzała w bok.

Akela

No, jak widzę, reszta przyszła tutaj sobie postać i popatrzeć. - Warknęła cicho, odwracając się do reszty i lustrując wszystkich zebranych wzrokiem. - Dobrze, nie pomagajcie, ale na nagrody za tą wyprawę też nie liczcie. - Mruknęła obojętnie, po czym sama podeszła do drzewa, by wbić w nie pazury i zaraz wskoczyć na jedną gałąź.

Shashile

Mruknęła pod nosem coś niezrozumiałego i oddaliła się od Selvyna, nie bardzo miała ochotę na jego towarzystwo. Martwiła się o Cristal, przez swoje dziwne nastroje nie zamieniła z nią nawet kilku słów. Warknęła cicho, po czym zacisnęła szczęki i wysunęła się na przód, stanęła tuż przy drzewie, na które Akela zaczęła się wspinać. - Przepraszam. - Wymruczała niechętnie i wsunęła ogon pomiędzy tylnie łapy, czując się widocznie zmieszana. - Dasz sobie radę? - Zapytała po chwili, patrząc na nią uważnie. Położyła łapę na najniższym konarze, zastanawiając się, czy by nie wyjść na drzewo. Stwierdziła jednak, że może ono nie zdołać unieść dwóch wilków, cofnęła się więc i wlepiła uważne spojrzenie w Akelę.

Cristal

Po chwili odpoczynku spróbowała wstać, otworzyć ślepia, nie udało się. Cicho zawyła ze smutkiem i westchnęła. "Przynajmniej odzyskałam głos..." pomyślała. - Ale wiesz że ja bym chciała pomóc, tylko nie mogę! - krzyknęła, nutą smutku w głosie.

Akela

Cristal, przecież nie zmuszałabym Cię do pracy w takim stanie, nie mówię o Tobie. - Powiedziała, odwracając na chwilę łeb w stronę zebranych. Była już dosyć wysoko, jednak jabłko zdawało się wciąż być jeszcze daleko. Westchnęła, po czym ruszyła w dalszą wspinaczkę, uważając na kruche gałęzie drzewa.

Cristal

Westchnęła. I tak miała wielką ochotę pomóc. Udało jej się otworzyć oczy po kilku próbach. Warknęła cicho, jakby chciała powiedzieć swemu ciału by współpracowało. Zastanowiła się chwilę po czym już wiedziała co zrobić. Z trudem wyciągnęła podejrzaną fiolkę ze swojej małej torebeczki. - Wiedziałam że się przyda. - powiedziała i wylała sobie jej zawartość na wszystkie cztery łapy. Syknęła po czym zamachała ogonem a fiolkę, już pustą, włożyła z powrotem do torby, wstają. - Udało się. - powiedziała i biegiem ruszyła w stronę drzewa po którym wspinała się Alpha.

Akela

Niezła robota, Cris. - Samica odwróciwszy łeb w stronę ożywionej samicy, uśmiechnęła się lekko, chociaż mało kto mógł zobaczyć to z takiej wysokości. Tak, znajdowała się już dosyć wysoko, a do celu i tak jeszcze nieco jej brakowało. - Jeśli jabłko mi spadnie, to postaraj się je złapać! - Krzyknęła po chwili, nie zaprzestając wspinaczki na sam szczyt drzewa.

Cristal

Tak jest! - krzyknęła do niej, uśmiechając się i machając czarnym ogonem. - No i dzięki. Wiedziałam że mi się przyda... - zaśmiała się po czym kontynuowała obserwację Akeli, co jakiś czas przenosząc wzrok na złote jabłko - cel ich podróży. Ona jeszcze taka stara nie jest, ale chciała coś zrobić. Nie tylko żeby się nie nudzić. A do tego wojownik jest po to by bronić watahy...Czuła się więc zobowiązana by pójść na tą wyprawę. Musi bronić. Wszystkich.

Artemis

A kogo licho tu przywiodło?
Początkowo Artemis miała udać się nad morze, aby popływać i pobawić się, ot co. Lecz jakaś dziwna siła sprawiła, ze zamiast nad morzem, waderka znalazła się w lesie. Las, jak to las- pełno drzew i wszech ogarniająca nuda. Taki był las w odczuciu Artemis.
Z każdą chwilą, gdy dojrzewająca zgłębiała się w las, czuła się wolna i niczym nie ograniczona. Na jej pyszczku pojawił się szeroki uśmiech, który równie szybko zniknął, co się pojawił. Co było tego powodem? Ano, nagle zauważyła gigantycznego niedźwiedzia. Pierwszym odruchem byłaby ucieczka. Na szczęście Artemis obiecała sobie być odważna. Wzięła głęboki oddech i ruszyła przed siebie, omijając przy tym miśka i wiele, wiele pułapek.
Wędrówka trwała dopiero jakąś godzinę, ale już czuła się skrajnie wycieńczona. Przysiadła na ziemi i rozejrzała się, a jej uszy były niczym radary. Owe radary wykryły coś. Dźwięki. Krzyki i rozmowy. Wstała i ruszyła, nawet się nie oglądając. Z każdym krokiem do jej nozdrzy dolatywało co raz więcej zapachów. Stawały się one co raz intensywniejsze.
W końcu zobaczyła ogromne drzewo i wilki. Kilka wader i basiorów. Ominęła wilki bez słowa i podeszła do pnia drzewa. Na jego czubku coś migotało.

Cristal

- Asekurować Cię, czy jabłko, czy może wolisz żebym Ci tam w górze pomogła? - zapytała Akelę, chociaż ta mówiła jej by starać się w razie czego Złote Jabłko złapać. Westchnęła i spojrzała na właśnie przybyłą, nieznajomą sylwetkę. - Witaj, jestem Cristal. przywitała się, machając ogonem po czym wzrokiem znów wróciła na Akelę.

Artemis

-Jestem Artemis- uśmiechnęła wesoło do wadery i przeniosła wzrok na drzewo. Ta wadera wydawała jej się znajoma. No tak, to Akela. Artemis już miała wrzasnąć do niej coś na powitanie, ale szybko się powstrzymała. Pomyślała, że jej krzyk mógłby rozproszyć wilczycę, a ta spadłaby na ziemię. Po jej ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Lepiej nie wykrakać, pomyślała.
-Dlaczego tu jesteście?- zwróciła się do Cristal.

Cristal

- Żeby zdobyć to. - wskazała na błyszczącą kulkę, wysoko na drzewie pod którym stały. - Złote Jabłko. To po nie Akela się teraz wspina. Gdyby nie to że przed chwilą nie mogłam się ruszać, bo miałam mały wypadek, to ja bym tam po nie poszła. - stwierdziła, machając czarnym ogonem.

Akela

Cristal, możesz mi pomóc. Bądź pode mną, w razie czego. - Z pyska wadery wydostało się ciche warknięcie, kiedy poczuła na tylnej łapie mocne zadrapanie, które spowodowała gałąź, o którą przypadkowo zahaczyła. Jednak zdecydowała się tym zbytnio nie przejmować, poboli i przestanie, na razie miała jeden, pewny cel. Dostać się do skarbu.

Cristal

- Dobrze...! - odkrzyknęła - Już niedaleko! - wskazała jabłko Alphie. Natychmiast ustawiła się w miejscu, gdzie powinien znajdować się cień Akeli, gdyby nie to że pod drzewem był jego własny cień. Westchnęła i zaczęła obserwować samicę, wspinająca się po grubych gałęziach drzewa o złotych liściach, z owocem tak ważnym, jak życie wszystkich. Całej watahy. A może tak się tylko wydawało?